روزي امام سجاد (ع) سرگرم نماز بود و كودك نازنينش، امام محمدباقر(ع) درون چاه عميقي كه در خانه بود، افتاد. فرياد همسر امام برخاست و از امام سجاد (ع) كه در نماز بود، درخواست كمك كرد. حضرت همچنان به نماز ادامه داد. همسر امام نزديك حجره آمد و عرض كرد:
«‌چقدر سخت دلي.... فرزندت را نجات بده!» ولي امام از نماز باز نايستاد تا آنكه نمازش را به جاي آورد.
سپس كنار چاه آمد و دست مبارك را درون چاه برد و بدون آنكه بدن و لباسش تر شده باشد. آنگاه كودك را به مادرش سپرد و فرمود:
«‌اين هم فرزندت، اي كسي كه يقينت به خدا ضعيف است!» و به دنبال آن فرمود:
«‌سرزنش بر تو نيست، من در مقابل خداوند جبار بودم و اگر از او روي مي‌گرداندم، او از من روي برمي‌گرداند. چه كسي در اين حال به من ترحم مي‌كرد؟»
منبع: خلوتگه راز

گامی موثر براى تهذيب اخلاق، توجه به عبادات و نيايشهاست ، براى پى بردن به تأثير عبادت و نيايش در تهذيب نفوس و پرورش فضائل اخلاقى، قبل از هر چيز بايد با مفهوم و حقيقت عبادت آشنا شد. 
گرچه بحث درباره حقيقت عبادت سخنى مبسوط و گسترده را مى‏طلبد و بزرگان در تفسير و اخلاق و فقه و حديث درباره آن سخن بسيار گفته‏اند، اما در يك اشاره كوتاه چنين مى‏توان گفت : براى يافتن حقيقت عبادت بايد به واژه «عبد» و مفهوم آن كه ريشه اصلى عبادت است توجه نمود. 
«عبد» از نظر لغت به انسانى گفته مى‏شود كه سرتاپا تعلق به مولا و صاحب خود دارد؛ اراده‏اش تابع اراده او، و خواستش تابع خواست اوست؛ در برابر او خود را مالك چيزى نمى‏داند و در اطاعت او سستى بخود راه نمى‏دهد. بنابراين، عبوديت اظهار آخرين درجه خضوع در برابر كسى است كه همه چيز از ناحيه اوست، و بخوبى مى‏توان نتيجه گرفت كه تنها كسى مى‏تواند «معبود» باشد كه نهايت انعام و اكرام را كرده است و او كسى جز خدا نيست! به تعبير ديگر، و از بعد ديگر «عبوديت» نهايت اوج تكامل روح يك انسان و قرب او به خداست، و عبوديت تسليم مطلق در برابر ذات پاك اوست؛ عبادت تنها ركوع و سجود و قيام و قعود نيست، بلكه روح عبادت تسليم بى‏قيد و شرط در برابر كمال مطلق و ذات بى‏مثالى است كه از هر عيب و نقص مبراست

1. مورد نفرين نماز قرار گرفتن 

امام عليه السلام مي فرمايد: ان العبد اذا صلي صلاه في وقتها و حافظ عليها ارتفعت بيضاء نقيه ، تقول : حفظتني حفظک الله ، و اذا لم يصلها لوقتها و لم يحافظ عليها ارتفعت سوداء مظلمه ، تقول : ضيعتني ضيعک الله ؛ (1)
به درستي که بنده هرگاه نمازش را در وقت آن به جا آورد و بر وقت نماز مراقبت نمايد ، نمازش سفيد و پاکيزه بالا مي رود و برايش دعا مي کند که : مرا حفظ کردي خداوند حافظ تو باشد و هر گاه در وقتش به جا آورده نشود و از وقت نماز مراقبت نشود ، نمازش سياه و تار بالا مي رود و او را نفرين مي کند که : مرا ضايع ساختي ، خداوند تو را ضايع کند . 

2. دوري از رحمت خداوند 

حضرت مهدي عليه السلام به يکي از مشتاقان ديدارش به نام « زهري » فرمودند : ملعون ملعون من أخر العشاء الي أن تشتبک النجوم ، ملعون ملعون من أخر الغداه الي أن تنقضي النجوم ؛ (2) از رحمت خداوند دور است ، از رحمت خداوند دور است کسي که نماز مغرب را به قدري تأخير بيندازد تا ستاره ها ظاهر شود ، و از رحمت خداوند دور است ، از رحمت خداوند دور است کسي که نماز صبح را چندان تأخير بيندازد تا ستاره ها ناپديد شوند