(والّذين اجتنبوا الطّاغوت ان يعبدوها و انابوا الي الله لهم البشري).
با توجه به اينكه «بشري» در اينجا مطلق است همه گونه بشارت بر نعمتهاي الهي اعم از مادي و معنوي را شامل ميشود، اما اين بشارت وسيع و گسترده مخصوص كساني است كه از پرستش طاغوت اجتناب ورزند، و به سوي خدا باز آيند كه مجموع ايمان و اعمال صالح در همين جمله جمع است. زيرا «طاغوت» در اصل از مادهي «طغيان» به معني تعدّي و تجاوز از حد و مرز است، و لذا اين كلمه بر هر متجاوز، و هر معبودي جز خدا، مانند شيطان و حكام جبّار اطلاق ميشود (اين كلمه در واحد و در جمع هر دو به كار ميرود).
بنابراين «اجتناب از طاغوت» با اين معني وسيع و گسترده، دوري از هر گونه شرك و بتپرستي و هوا پرستي و شيطان پرستي و تسليم در برابر حاكمان جبّار و سلطهگرانِ ستمكار را فرا ميگيرد، «انابه الي الله» جامع روح تقوي و پرهيزگاري و ايمان است،والبته چنين كساني در خورِ بشارتند. اين نكته نيز قابل توجه است كه عبادت طاغوت تنها به معني ركوع و سجود نيست، بلكه هر گونه اطاعت را نيز شامل ميشود، چنانكه در حديثي از امام صادق (عليه السلام) ميخوانيم: من اطاع جبّاراً فقد عبده. «كسي كه اطاعت زمامدار ستمگري كند او را پرستش كرده است.»
سپس براي معرفي اين بندگان ويژه ميگويد: «بندگان خاصّ مرا بشارت ده» (فبشّر عباد)[1]/[2
کتابخانه دیجیتال