79ـ قال الامام علي ـ عليه السّلام ـ : أفضل العبادة اخلاص العمل[1]. 
امام علي ـ عليه السّلام ـ : برترين عبادت، خالص گردانيدن عمل (براي خدا) است. 

80ـ قال رسول اللّه ـ صلّي الله عليه و آله و سلّم ـ : أنسك النّاس نسكا أنصحهم جيبا، و أسلمهم قلباً لجميع المسلمين[2]. 
پيامبر خدا ـ صلّي الله عليه و آله و سلّم ـ : عابدترين مردم، كسي است كه نسبت به همه‌ي مسلمانان يكرنگ تر و پاك دل تر باشد. 

81ـ قال الامام علي ـ عليه السّلام ـ : لا عبادة كالخضوع[3]. 
امام علي ـ عليه السّلام ـ : عبادتي چون فروتني نيست. 

عابدترين مردم

82ـ قال الامام زين العابدين ـ عليه السّلام ـ : يقول اللّه: ابن آدم، اعمل بما افترضت عليك تكن من أعبد النّاس[4]. 
امام سجاد ـ عليه السّلام ـ : خدا مي‌فرمايد: فرزند آدم! آنچه بر تو فرض كرده ام عمل كن، تا از عابدترين مردمان باشي. 

حكيمه خاتون عمّه امام حسن عسكري ـ عليه السّلام ـ وقتي جريان ولادت امام زمان ـ عليه السّلام ـ را تشريح مي كنند، مي فرمايند: بعد از ولادت ايشان ـ عليه السّلام ـ در نرجس نوري مشاهده كردم كه ديده مرا خيره كرد، و حضرت صاحب ـ عليه السّلام ـ را ديدم كه رو به قبله به سجده رفته است[1]. 
در اعلام الوري از حضرت امام حسن ـ عليه السّلام ـ روايت است كه فرموده: نيست از ما احدي مگر آن كه واقع مي شود در گردن او بيعتي براي طاغيه زمان او، مگر قائمي كه نماز مي گذارد روح الله عيسي بن مريم ـ عليه السّلام ـ پشت سر او[2]. 

پی نوشت:

[1] . منتهي الآمال/ ج 2/ باب 14/ فصل اوّل/ ص 285. 
[2] . منتهي الآمال/ ج 2/ باب 14/ فصل دوم/ ص 290.

در مناقب ابن شهر آشوب و روضة الواعظين روايت شده است كه امام حسن ـ عليه السّلام‌ ـ هر گاه وضو مي ساخت، بندهاي بدنش مي لرزيد، و رنگ مباركش زرد مي گشت سبب اين حال را از آن حضرات پرسيدند فرمود: سزاوار است بر كسي كه مي خواهد نزد ربّ العرش به بندگي بايستد آن كه رنگش زرد گردد و لرزه بر اندامش افتد. چون به مسجد مي رفت وقتي كه نزد در مي رسيد سر را به سوي آسمان بلند مي كرد، و مي گفت:«الهي ضيفك ببابك يا محسن قد اتيك المسيء فتجاوز عن قبيح ما عندي بجميل ما عندك يا كريم»، يعني: اي خداي من، اين مهمان تو است كه بدرگاه تو ايستاده، اي خداوند نيكوكار بنزد تو آمده بنده تبه كار، پس درگذر از كارهاي زشت و ناستوده من، به نيكيهاي خود اي كريم[1].
لباس نمازگزار در كلام امام مجتبي(عليه السّلام):
هر گاه امام حسن مجتبي ـ عليه السّلام ـ مي خواست نماز بخواند، زيباترين لباس خود را مي پوشيدند. شخصي پرسيد اي فرزند رسول خدا!! چرا زيباترين لباس خود را در نماز مي پوشي؟ آن حضرت در پاسخ فرمودند:«انّ الله جميلٌ يحبُ الجمال، فاتجمّل لِربّي، و هو يقول:«خذوا زينتكم عند كلّ مسجد» فاحبّ ن البس اجود ثيابي»، يعني: خداوند زيبا است و زيبايي را دوست دارد، و به همين جهت من لباس زيبا براي راز و نياز با پروردگارم مي پوشم، كه او مي فرمايد: زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد برگيريد[2]. پس به همين علّت دوست دارم، كه زيباترين لباسم را«هنگام نماز» بپوشم[3].

از القاب مبارك حضرت، همچون زين العابدين، سيّد السّاجدين، ذوالثّفنات، سجاد ... به روشني پيدا است كه اين امام همام مرد عرصه محراب و بندگي است، عبادت هاي سنگيني از حضرت نقل شده كه انسان به تعجّب مي افتد، اينك گوشه اي از عبادت ها و حال آن جناب را متذكّر مي شويم هر گاه حضرت قصد انجام نماز مي نمودند: به مكان خشني مي رفت، خود را از مردم پنهان مي نمودند، مشغول نماز مي شد، و زياد گريه مي كرد، يك روز در هواي بسيار گرم بدنبال چنين جايگاهي بود، كه يكي از غلامان متوجّه آن جناب شد، ديد حضرت پيشاني را بر سنگ سختي نهاده، و گريه مي كند، ساعتها طول كشيد تا آن كه حضرت سر از سجده برداشت از بس گريه كرده بود، چنين مي نمود، كه سر و صورت را در آب فرو برده است[1].
امام صادق ـ عليه السّلام ـ از زبان پدرش نقل مي كند كه علي بن الحسين ـ عليه السّلام ـ هر گاه به نماز مي ايستاد:«كأنّه ساق شجرة لايتحرّك منه شيء الاّ ما حركت الرّيح منه[2].»، يعني: گويا تنه درختي است، هيچ

ابن طاووس گفت: به اسناد خودم از ابي ايّوب روايت مي كنم، كه ايشان فرمود:«كان ابو جعفر و ابو عبدالله ـ عليه السّلام ـ اذا قاما الي الصّلاة تغيّرت الوانهما حمرة و مرّة صفرة كأنّما يناجيان شيئاً يريانه»، يعني: هنگامي كه امام پنجم ـ عليه السّلام ـ و امام ششم ـ عليه السّلام ـ به نماز مي ايستادند، رنگ چهره شان گاه قرمز و گاه زرد مي شد، گويا با كسي مناجات مي نمايند كه او را را مي بينند[1].

منبع:اندیشه قم

در حالات امام صادق ـ عليه السّلام ـ و نماز آورده اند:«وروي انّ مولانا جعفر بن محمّد الصّادق ـ عليه السّلام ـ کانيتلوا القرآن في صلاته، فغشي عليه فلمّا افاق سئل ما الّذي أوجب ما انتهت حاله اليه؟ فقال: ما معناه: ما زلت اكرَر آيات القرآن حتّي بلغت الي حال كأنَني سمعتها مشافهة ممَن أنزلها[1].» امام صادق ـ عليه السّلام ـ به طوري در نماز قرآن مي خواند، كه غش مي كرد، پس چونكه به هوش مي آمد، از او سؤال مي شد، چه چيزي باعث شد كه اين حال به شما دست دهد؟ فرمودند: معناي اين است كه، همواره تكرار مي كنم آيات قرآن را، تا به حالي مي رسم كه آيات قرآن را با گوشهايم از كسي كه آن را فرو فرستاده مي شنوم.

منبع:اندیشه قم

امام كاظم(علیه السلام) و نماز
منبع:سايت انديشه قم
كمال الدّين محمّد بن طلحه شافعي در حق او فرموده: اوست امام كبير القدر عظيم الشّأن، كثير التهجّد، مجد در اجتهاد، و مشهور به عبادات، مواظب بر طاعات، مشهور به كرامات، شب را به روز مي آورد به سجده و قيام، و روز را به آخر مي رسانيد به تصدّق و صيام، و به سبب بسياري حلمش و گذشتن از جرم تقصير كنندگان در حقّش كاظم خوانده شد، جزا مي داد كسي را كه بدي كرده بود به او با احسان به او وكسي را كه جنايتي بر او وارد آورده به عفو از او، و به جهت كثرت عبادتش ناميده شد به عبد صالح، و معروف شده در عراق به«باب الحوائج الي الله» زيرا، كه هر كه متوسّل به آن جناب شده به حاجت خود رسيده[1]. حضرت امام موسي بن جعفر ـ عليه السّلام ـ عابدترين اهل زمان خود و اَفقه از همه و سخي تر و گرامي تر بود، روايت شده كه شبها براي نوافل شب برمي خاست، و پيوسته نماز مي گذاشت، تا نماز صبح و چون فرض صبح را ادا مي كرد، تعقيب مي خواند تا طلوع آفتاب، پس براي خدا سجده مي كرد و پيوسته در سجود و تحميد بود و سر بر نمي داشت تا نزديكي زوال و اين دعا را بسيار مي گفت:«اللّهم انّي أسئلك الرّاحة عند الموت و العفو عند الحساب» و مكررّ مي كرد اين را[

امام جواد(علیه السلام) و نماز
منبع:سايت انديشه قم
امين الاسلام طبرسي در كتاب إعلام الوري بأعلام الهدي در باب فضايل و مناقب حضرت جواد ـ عليه السّلام‌ ـ آورده است كه: مأمون همواره به حضرت جواد ـ عليه السّلام ـ احترام مي كرد و از وي تكريم و تعظيم مي نمود، و به فرزندان و خاندانش ترجيح مي داد، پس از چندي، حضرت جواد به اتّفاق ام الفضل از بغداد بيرون شدند و به طرف مدينه حركت كردند، هنگامي كه به خيابان باب الكوفه رسيدند، و مردم هم از آن جناب مشايعت مي كردند، در وقت غروب آفتاب به منزل مسيّب رسيد، و در آن جا فرود آمدند و داخل مسجد شدند. در صحن مسجد درختي بود كه ميوه نمي داد، حضرت جواد نزديك اين درخت رفتند و در كنار آن وضو گرفتند، پس از اين به خواندن نماز مغرب پرداختند، و بعد از سلام نماز مقداري نشستند و به ذكر خدا پرداختند، و بعد بلافاصله براي نافله برخاستند. پس از اين كه چهار ركعت نافله مغرب را به جاي آوردند و تعقيب و سجده شكر را انجام دادند، از مسجد بيرون شدند، هنگامي كه خواستند از نزديك درخت بگذرند، مردم مشاهده كردند، كه درخت ميوه دارد، از اين جريان سخت در تعجّب افتادند، و از ميوه آن خوردند و ميوه آن درخت بسيار شيرين بود و هسته هم نداشت.

امام عسكري (علیه السلام) و نماز
منبع:سايت انديشه قم
شيخ مفيد و غيره روايت كرده اند كه بني عبّاس داخل شدند به صالح بن وصيف در زماني كه حبس كرده بود حضرت امام حسن عسكري ـ عليه السّلام ـ را، و به او گفتند كه تنگ بگير بر او، صالح گفت چه كنم من با او، همانا سپرده ام او را به دست دو نفري كه بدترين اشخاص مي باشند كه من پيدا كرده ام ايشان را، يكي را نام عليّ بن يارمش است و ديگري اقتامش و اينك آن دو نفر اهل نماز و روزه گشته اند و رسيده اند در عبادت به مقامي عظيم پس امر كرد آن دو نفر را آوردند، پس ايشان را عتاب كرد و گفت واي بر شما، چيست شأن شما با اين شخص، گفتند چه بگوييم در حقّ مردي كه روزها را روزه مي گيرد و شبها را تا به صبح به عبادت مشغول است، تكلم نمي كند با كسي و مشغول نمي شود به غير از عبادت و هر وقت نظر به ما مي افكند، بدن ما مي لرزد و چنان مي شويم كه مالك نفس خود نيستيم و خودداري نمي توانيم بكنيم، آل عبّاس چون اين را شنيدند برگشتند از نزد صالح، در كمال ذلّت به بدترين حالي، مؤلّف گويد: از روايات ظاهر مي شود كه آن حضرت بيشتر اوقات محبوس و ممنوع از معاشرت بود و پيوسته مشغول بود به عبادت[

پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و نماز
منبع:سايت انديشه قم
پيامبر بزرگوار اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ به حق، بنده حقيقي حضرت حقّ است، و به اين معنا هر روز در پنج نوبت شهادت مي دهيم«و اشهد ان محمّداً عبده و رسوله»، يعني: گواهي مي دهيم كه حضرت محمّد ـ صلّي الله عليه و آله ـ بنده و فرستاده اوست. حضرتش گوي سبقت را در اين وادي بر همگان و از همگان ربوده و در اين معني و ديگر معاني الگو و اسوه مي باشد، كه:«لقدكان لكم في رسولِ اللهِ اسوةٌحسنةٌ.[1]»، يعني: هر آنچه وجود رسول الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ براي شما الگوي نيكويي مي باشد. در احوالش چنين نقل كرده اند:«كان النّبي ـ صلّي الله عليه و آله ـ اذا قام الي الصلوة يربد وجهه خوفاً من الله تعالي و كان لصدره اولجوفه أزيز كأزيز المرجل»، يعني: پيامبر خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ هر گاه كه به نماز مي ايستادند چهره اش به جهت خوف از خداوند تغيير مي كرد، و صدايي همچون جوشش ديگ از درون حضرت شنيده مي شد.[2] عايشه همسر پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي گويد: شبي حضرت از رختخواب برخاست و مشغول مناجات شد تا نزديك صبح عبادت كرد و پس از

امام علي (علیه السلام) و نماز
منبع:سايت انديشه قم
در احوال سرور پارسايان حضرت علي ـ عليه السّلام ـ چنين آمده است كه:«كان علي ـ عليه السّلام ـ اذا قام الي الصلاة فقال وجّهت وجهي للّذي فطر السموات و الارض تغيّر لونه حتّي يعرف ذلك في وجهه»، آنگاه كه به نماز مي ايستاد اين آيه را تلاوت مي كرد: صورت خود را به سوي معبودي مي گردانم كه آسمانها و زمين را آفريد، رنگ چهره اش تغيير مي كرد، و اين تغيير كاملاً از چهره اش هويدا بود[1]. در روايتي چنين مي خوانيم: هرگاه مولاي متّقيان به نماز مي ايستد، چهره اش متغيّر مي شد، و بدن نازنيش به لرزه مي افتد، به حضرت عرض مي كردند: اين چه حالتي است اي اميرالمؤمنين؟ حضرت مي فرمودند:«جاء وقت امانة الله التي عرضها علي السّموات و الارض فأيين ان يحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان فلا ادري احسن اداء ما حملت ام لا[2]»، يعني هنگام امانت خداوند است، امانتي كه به آسمانها و زمين عرضه شد و آنان نپذيرفتند و در وحشت فرو رفتند، ولي انسان آن را پذيرفت و

 يعني: فاطمه زهرا ـ سلام الله عليها ـ هنگام نماز از ترس خدا نفس نفس مي زد. و نيز از وجود مبارك پيامبر ـ صلّيالله عليه و آله ـ درباره ايشان نقل شده است:«قال النبّي ـ صلّي الله عليه و آله ـ في خبر طويل أخبر عما يقع من الظّلم علي اهل البيت عليهم السّلام، امّا ابنتي فاطمة فانّها سيّدة نساء العالمين من الاوّلين و الاخرين ـ الي ان 

نمازاول وقت، جايگاه ويژه اي دارد ومعصومان (ع) براين موضوع تأکيد فراواني کرده اند؛ در اين مقاله در سيره وسخنان اهل بيت وحي در زمينه نماز اول وقت اشاره مي کنيم.

تجلي نماز ظهر عاشورا در ادبيات فارسي 
در طول تاريخ حيات بشري چه بسيار وقايع بزرگي پديد آمده است كه علي رغم تمامي بزرگي و عظمت شان هرگز مورد اعتنا و توجه ادبا و سخنوران قرار نگرفته و يا ورود اين وقايع به قلمرو هنر و ادبيات بسيار كوتاه و كمرنگ بوده است؛ اما نهضت بزرگ عاشوار واقعه اي است كه قرن ها و قرن ها چون نگيني درخشان بر تارك ادبيات درخشيده است و چه بسيار شاعران نكته سنجي كه به سبب ارادت به پيشگاه مقدس حضرت امام حسين(ع) اشعار فراواني در مدح و منقبت آن حضرت 
سروده اند؛ چه اينكه بر اين شور آسماني هيچ نقطه ي پاياني وجود نداشته است. به تحقيق مي توان ادعا نمود كه تاكنون در خصوص هيچ واقعه اي همانند قيام كربلا تا اين اندازه اثر هنري خلق نشده است و در اين ميان نماز ظهر عاشورا را نيز 

سيره عبادي معصومين(عليهم السلام)
چکيده 
سيره عبادي معصومين(عليهم السلام) مهم ترين بخش از سيره آن بزرگواران است که آثار تربيتي زيادي به همراه دارد و توجه به آن بر همه ي مسلمانان لازم است. از سيره پيامبر(صلي الله عليه و آله) و اهل بيت(عليهم السلام) به اين نتيجه مي رسيم که عبادت به عنوان نياز اساسي روح انسان، همواره مورد توجه قرار داشته و سرلوحه برنامه آنان بوده است. مهم ترين آموزه هاي تربيتي سيره عبادي معصومين(عليهم السلام)عبارتند از: اهتمام به عبادت، اخلاص در عبادت، عبادت به انگيزه شکرگزاري، درک عظمت خداوند در عبادت، اخلاص در عبادت، جد و جهد در عبادت، گريه در عبادت از خوف خدا، ع

چکیده

نماز جلوه یاد خدا و بهترین حالت تقرب بندگان به معبود است، میعادگاه حضور در پیشگاه بهترین محبوب و سخن گفتن با اقرب القریب و پروازروح درملکوت و بارگاه غیاث المستغیثین می باشد.نماز است که دراسلام تأکید خاصی برآن شده است.از سوی دیگر اسلام برچهاررکن اساسی؛ توحید، معاد، نبوت و امامت مبتنی است.سوره حمد که بنابر روایات معصومین جامع همه آیات قرآن است، این مبانی چهارگانه را به نحوی بسیار زیبا ترسیم کرده است.
همه مسلمانان دراولین و مهم ترین امر واجب یعنی نماز، که مکلف به آن شده اند، مأمور به خواندن سوره حمد می با

يكي از چهره هايي كه به حق و بي ترديد در برپايي نماز سهم وافري دارد و مجد و عزّت و كرامت اسلام و مسلمينوام دار اوست، سرور شهيدان، حسين بن علي ـ عليه السّلام ـ است. شخصيّتي كه براي برپايي نماز«خصوصاً» و دين خداوند«عموماً» به وادي عطرآگين شهادت گام نهاد، و از ايستادگي او، نماز قامت برافراشت. لذا در زيارتش چنين مي گوييم:«و اشهد انّك قد اقمت الصّلاة»، يعني: شهادت مي دهم كه تو نماز را برپا كردي. تاريخ نويسان چنين نوشته اند كه: ظهر روز عاشورا ابو ثمامه صيداوي به امام حسين ـ عليه السّلام ـ عرض كرد: جانم فداي شما ... اين مردم به شما نزديك شده اند، و لحظاتي بعد به شهادت مي رسيد، به خدا سوگند تا من زنده ام از شما حمايت مي كنم، اكنون وقت نماز است، دوست دارم هنگام ملاقات خداوند، نماز ظهر را خوانده باشيم. حضرت سر به آسمان بلند كردند و فرمودند:«ذكرت الصّلاة جعلك الله من المصلّين نعم اوّل وقتها»، خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد، ما را به ياد نماز انداختي، آري اكنون اوّل وقت نماز است، سپس به ياران خود فرمود: از اينان بخواهيد چند